Prolog

Godzina szósta. Mój budzik rozbrzmiewał po całym pokoju. Dziś ostatni dzień szkoły. Cieszę się nie tylko ze względu na wolne dni i spanie do południa. Głównym powodem jest to, że wreszcie uwolnię się od tych natrętów. Mówię oczywiście o ludziach ze szkoły. Nie jestem zbyt lubianą osobą, bo nie wyglądam jak modelka. Szczupłe ciało, gładkie włosy, idealna cera i fajna osobowość – to są rzeczy, których ja nie posiadam. Nikt nie chce ze mną rozmawiać, nie mam przyjaciół.. więc  jedyne co mi zostało to świat wirtualny. W pierwszej klasie liceum postanowiłam założyć konto na Twitterze i to była najlepsza decyzja w moim życiu. To tam spędzam całe swoje dnie. Pomimo, że panuje tam wspaniała atmosfera to i tak podaję się za kogoś innego. Dodaje mi to pewności siebie. Ludzie zawsze komplementują „moje” zdjęcia. Zawsze uśmiecham się gdy je czytam, choć nie powinnam. Zamiast podawać się za Biancę Saxton, podaję się za nieistniejącą Eleanor Ramirez z Los Angeles. Próbowałam usunąć to konto i założyć nowe z moimi zdjęciami i nazwiskiem.. bezskutecznie. Kilka tysięcy followersów, te wszystkie miłe tweety na mój temat – jak mogłabym tak po prostu odejść?
Minęło pół godziny, a ja wciąż leżałam w łóżku i tweetowałam. W moich interakcjach panował jeden wielki spam. Czyli tak jak zawsze. Musiałam w końcu podnieść się i przyszykować do szkoły. Przetrwam ten ostatni dzień.  Odłożyłam swój telefon i skierowałam się do łazienki zabierając ze sobą ciuchy. Zazwyczaj ubieram bluzę i zwykłe dżinsy. Tym razem nie było inaczej. Tak mi wygodniej i mogę zakryć moje niedoskonałości. Nie nałożyłam na siebie makijażu, moja nadopiekuńcza mama nie pozwala mi tego robić. Z resztą, to i tak nie poprawiłoby mojego wyglądu. Przemyłam twarz bieżącą wodą i związałam włosy w wysokiego kucyka. Jestem gotowa. Fizycznie. Moja psychika nie chcę się tam pokazywać. Idę tam po głupie świadectwo, które swoją drogą nie będzie nadawało się do zawieszenia na lodówce. Tak to jest jak siedzi się całymi dniami przed telefonem lub laptopem. Mogło być lepiej, ale ważne, że przeszłam do kolejnej klasy. Czyli ostatniej. Po skończeniu szkoły chciałabym się przenieść do jakiegoś małego miasteczka. Boston to nie miejsce dla mnie. Za duży ruch i same znajome twarze. Jeszcze nie wiem dokładnie gdzie się przeprowadzę. To musi być przemyślana decyzja. W końcu będę chciała tam spędzić najprawdopodobniej resztę życia.
Moja mama siedziała na dole w salonie i popijała kawę oglądając przy tym poranne wiadomości w telewizji. Przywitałam się z nią i poszłam do kuchni aby zrobić śniadanie. Na stole leżał talerz z moją ulubioną kanapką. No tak, zapomniałam.. mama codziennie przygotowuje mi posiłki. I weź tu się czegoś naucz. Kocham ją, jednak ta nadopiekuńczość działa mi na nerwy. Jestem prawie dorosła, a nie potrafię nawet spaghetti zrobić, bo „nie mam takiego prawa”. Jeszcze nic nie wie o moich planach przeprowadzkowych. Powiem jej kiedy skończę liceum, wtedy to ona nie będzie miała prawa aby decydować o czymkolwiek. A jeśli chodzi o pieniądze na życie, to jestem zabezpieczona. Mój tata przesyła mi co miesiąc duże kieszonkowe. Pracuje w wysoko postawionym biurze w centrum Los Angeles. Wcześniej nie dostawałam od niego pieniędzy, dopiero od wtedy kiedy rozwiódł się z mamą. Czyli od około sześciu lat. Nie wydałam ani centa, nawet na głupiego lizaka. Sporo się tego nazbierało. Jestem mu bardzo wdzięczna, mimo, że nie odwiedza mnie zbyt często. To nie jest tak, że ważniejsze są rzeczy materialne. Dzięki temu wiem, że o mnie pamięta. A mógłby, bo ma nową rodzinę: żonę, która również jest biznesmenką i dwójkę dzieci. Jedno jest ich biologicznym, a drugie z poprzedniego małżeństwa żony taty. Nigdy ich nie poznałam, oglądam ich na fotografiach. Wyglądają na szczęśliwych. Stare przysłowie mówi, że z rodziną wychodzi się dobrze tylko na zdjęciach. Mam nadzieję, że u nich tak nie jest. Bardzo bym chciała ich poznać. Kto wie, może zamieszkam w miasteczku niedaleko Los Angeles..
Po zjedzonym śniadaniu włożyłam  talerz  do zmywarki. Chociaż to mogę robić bez nadzoru mamusi. Wróciłam się do pokoju po torbę i oczywiście telefon. W końcu w nim mam cały mój świat. Pożegnałam się z moją rodzicielką. Nie obeszło się bez tysiąca uścisków. Zupełnie jakbym wyjeżdżała na drugi koniec świata. Jestem ciekawa co to będzie jak będę się przeprowadzać. Kiedy w końcu udało mi się wyjść, od razu ruszyłam na przystanek autobusowy. Czekało tam kilka osób z mojej klasy. Patrzyli na mnie i śmiali się pod nosem. Co ja im takiego zrobiłam? Nigdy ze mną nie gadali. Nie licząc tych żałosnych docinek. Bo raczej nie można nazwać rozmową czegoś, kiedy ktoś nazywa cię „grubą brzydulą, a ty tylko siedzisz i chce ci się płakać. Już ja im pokażę płacz.. za rok, kiedy to uwolnię się od nich raz na zawsze. Alę będzie to płacz szczęścia.
Autobus przyjechał. Wsiadłam do niego. Po skasowaniu biletu zajęłam miejsce z przodu przy oknie. Tam zazwyczaj nie siadają „fajni ludzie”. Mają swoje miejsca dla vipów z tyłu. Ale z nich takie vipy jak ze mnie kandydatka na żonę Harry’ego Stylesa. Założyłam słuchawki na uszy i włączyłam moją playlistę, a zaraz po tym sprawdziłam twittera. Czytałam wpisy innych, oglądałam różne zdjęcia i sprawdziłam DMs’y. Całe mnóstwo spamu lub teksty chłopaków typu: „Masz ochotę na cyberseks?”. Obrzydliwe. Po usunięciu większości wiadomości, moją uwagę zwrócił pewien chłopak o imieniu Bradley Watson. Od razu mi się spodobał. Brunet o niebieskich oczach z uroczym uśmiechem. I nie prosił mnie o żaden cyberseks, czy zdjęcie w bieliźnie. Napisał zwykłe „hej” na które natychmiast odpisałam tym samym. Na odpowiedź nie musiałam długo czekać.
Bradley:
„Chciałabyś się poznać? : )”
Eleanor:
„Jasne. Jak pewnie zdążyłeś się zorientować nazywam się Eleanor.
Bradley:
„Bradley. Możesz mi mówić Brad. Bardzo mi miło”

_________________________________________________

No, jest prolog mojego nowego ff. Powiem szczerze, że bardzo mi się podoba. A to rzadko się zdarza, haha. Mam całkiem dobry pomysł na to. I wpadłam nawet nad tym nie myśląc. Siedziałam przy komputerze i nagle miałam w głowie fabułę, wtf. Może to przypominać trochę Catfish, Jeśli ktoś ogląda to wie o co chodzi XD

Jeśli wolicie wersję na wattpadzie, to w zakładkach jest link i zapraszam też obejrzeć trailer, z którego jestem dumna. Miałam go wgrać później trochę, ale dziś rodzina się u mnie zjeżdża, więc nie będę miała kiedy.

Mam nadzieję, że wam się spodoba i ktokolwiek będzie to czytał. Ucieszę się nawet z małej grupki czytelników haha.

Pozdrawiam, Kenia x